утешение (troost)

silence,
so endless,
it hurts my ears to hear,
not because of the unspoken words,
but because you are not here to ease my fear.

угроза (dreiging)

Het zand stuift op. De persoon die verantwoordelijk is voor het veroorzaken van deze tijdelijke verstoring van de rust, lijkt zich niet bewust te zijn van zijn omgeving. Zijn pet, die hem moet beschermen tegen de stralen van de zon, zelfs in deze tweede helft van september nog heel fel, hangt half over zijn ogen. Zijn blauwe spijkerbroek vervaagt tegen het felle groen uit zijn omgeving. De vogels fluiten nog iets harder dan normaal, ze willen nog geen afscheid nemen van de zomer, terwijl de bladeren langzaam ritselen door een egeltje op zoek naar een geschikte plek voor zijn winterslaap. De man loopt verder. Vroeger zou hij dit pad van zijn oude boerderijtje naar het dorp afleggen in minder dan een half uur. Nu kost het hem een half uur om op de helft te komen. Druppeltjes zweet lopen, geleid door de diepe groeven in zijn gezicht, naar beneden. Het egeltje stopt met scharrelen terwijl de vogels hun strijd voortzetten. De man loopt verder. Zijn gedachten zijn niet meer bij het leven, maar bij de dood. Twee jaar is het nu, dat hij leeft zonder zijn vrouw. Bijna twee jaar geleden is het, dat hij zijn kleinkinderen voor het laatst zag. Zijn kinderen vluchtten voor het leven in het dorp en zelfs voor het leven in dit land, waar hij zijn hele leven doorbracht. Als hij sterft, zal het alleen zijn. Er trekt een wolk voor de zon. Langzaam wordt het kouder. Het zweet wordt kil en trekt het gezicht van de man samen. Ergens klinkt het schrille geschreeuw van een fazant. De man let er niet op. Hij weet dat tijd voorbij gaat en niet te stoppen is. Hij weet dat ook de gevolgen van tijd niet te stoppen zijn. Hij geeft het vechten op, hij heeft het al opgegeven. Ook zijn tijd zal stoppen. In de verte doemt de kerktoren op van het dorp. Een baken in de lucht. De lucht die ook verandert. De zon die niet te lang geleden nog als een aureool om de toren straalde, is vervangen door een kwaadaardig gezwel van zwarte mist die de hemel opeist en de stralen van de zon gevangen houdt. De vogels verliezen hun strijd. Het gezang blijft hangen in de toppen van de bomen die zacht beginnen te wiegen, bang beseffen ze opnieuw dat ook zij niet de macht hebben om de tijd te stoppen. De bladeren beginnen opnieuw te ritselen, de wind eist zijn macht op en weet dat zijn seizoen op doorbreken staat. De egel zoekt beschutting en de vogels lijken te zijn verdwenen. Opgelost in het geheel van groen, dat snel zal overgaan in rood en bruin tot het geheel verdwenen zal zijn. De natuur moet sterven, om weer levend te kunnen worden. De man knikt, hij weet dat het zover is. Voor hem betekent tijd leven, en ook hij zal ooit moeten sterven.

Moja Moskva

Getoeter, geschreeuw,
stille gezichten, bevroren,
zelfs in de septemberzon
lachende kinderen,
absurd normaal,
maar toch vreemd,
bijzonder,
prachtig,
mijn stad,
mijn hart,
mijn ziel,
Moskou

Chaos

I sit alone here,
but not by myself,
your picture out of my heart,
but still on my shelf

crying a little over you,
but tears are no blood,
so I can shed them like rivers,
just to drown in the mud

I wanted to wait for you,
but my heart went on,
so it's just me and my tears now,
while my heart's still on the run

Maybe one day,
I'm gonna wash the mud out of my eyes
Maybe one day,
I'm gonna find the path through my own lies....

Stéphanie, 2007

Hands

If I could tell the world just one thing
It would be that we're all okay
and not to worry 'cause worry is wasteful
and useless in times like these

I won't be made useless
I won't be idle with despair
I get myself around my faith
For light does the darkness most fear

My hands are small, I know
But they're not yours, they are my own
But they're not yours, they are my own
and I am never broken

Poverty stole your golden shoes
But it didn't steal your laughter
and heart ache came to visit me
But I knew it wasn't ever after
We'll fight, not out of spite
For someone must stand up for what's right
'Cause where there's a man who has no voice
There ours shall go singing

My hands are small I know
But they're not yours, they are my own
But they're not yours, they are my own
and I am never broken

In the end only kindness matters
In the end only kindness matters

I will get down on my knees, and I will pray
I will get down on my knees, and I will pray
I will get down on my knees, and I will pray

My hands are small I know
But they're not yours, they are my own
But they're not yours, they are my own
and I am never broken

My hands are small I know
But they're not yours, they are my own
But they're not yours, they are my own
and I am never broken
We are never broken

We are God's eyes
God's hands
God's mind
We are God's eyes
God's hands
God's heart
We are God's eyes
God's hands
God's eyes
We are God's hands
We are God's hands

(Jewel: 'Hands')

Wat een prachtige tekst! Ik denk dat dit precies beschrijft hoe wij in het leven moeten staan en wat mij betreft is er geen mooiere drijfveer om journalist te worden! We kunnen het niet alleen doen, maar we kunnen door onze handen God laten zien aan de wereld en Zijn liefde wil door ons werken in de wereld. Dat is toch iets geweldigs? Dus laten we allemaal onze handen vouwen om ze nuttig te kunnen maken! We should, even if it's just because we can....

Complications of a mastermind

complications of a mastermind,
last temptations of my kind,
extra planetary sign,
when do we align
all in time,
right on

Get up come sit up I light but she lit up.
GET ON TOP

Ik kijk eens om me heen. Meisjes die zeker niet ouder zijn dan een jaar of dertien zingen uit volle borst mee. Ze weten vast niet wat ze aan het zingen zijn, maar goed ook, denk ik bij mezelf.
We staan met zijn vijftigduizenden te springen in de regen in het goffertpark in Nijmegen. Ik heb dorst, maar er is echt no way dat ik nu van mijn plaats ga, ik sta namelijk al 7 uur een goede drie meter van het podium af waar de Red Hot Chili Peppers een half uur geleden op zijn gesprongen.
Het is een apart publiek om te zien, met heel veel verschillende soorten mensen en stijlen. Verre weg de meeste mensen zijn natuurlijk de typische alternative rock fans, daar mogen wij ons ook wel bij rekenen, denk ik zo. Natuurlijk zijn er ook 'oudere' mensen, die het begin van deze geweldige band nog hebben meegemaakt en die daarom nog verbaasder dan wij zijn over het GROTE aantal echt jonge mensen dat we zien. Het jongetje van ongeveer 4 jaar die het hele nummer 'Under the Bridge' vanaf de schouders van zijn vader meezingt en daarbij ook nog twee handjes in de lucht heeft met het 'rock' teken (okay, zijn duimpje in plaats van zijn wijsvinger, but who cares?) is toch wel het toppunt! Maar het is wel vreemd. Vooral bij het nummer 'Give it Away' doet het toch een beetje raar aan om een paar zwijmelende pubers te zien zingen dat het 'time to deliver' is en ik betrap mezelf erop dat ik blij ben dat ze ervoor hebben gekozen het nummer 'she's only 18' of 'sir psycho sexy' niet toe te voegen aan het repertoire. Dat zou echt een beetje gênant zijn geworden. Tja, de Peppers zijn nu eenmaal niet van de genuanceerde teksten en dan moet je als band maar leren leven met meisjes die je met zijn duizenden tegelijk toeschreeuwen dat ze 'het je wel willen geven'. I guess it's just the complication of a mastermind.

Wodka tegen de warmte

Hallo! Ik dacht, laat ik iedereen maar eens een warm welkom heten. Dat is toch de trend tegenwoordig? Zelfs de Russen laten noodgedwongen hun warme kant zien, want die ijzige uitdrukking op de o zo norse Russische gezichten verdwijnt wel bij 33 graden! 33 graden! In moskou! Terwijl Spanje langzaam wegspoelt door alle regen, liggen ze in Moskou te zonnebaden op de balkonnetjes (zo lang die het volhouden zonder naar beneden te vallen).
Het klimaat is flink aan het veranderen, zoals we ook deze winter hebben kunnen merken. Ga je met de Kerst naar Tsjechie, had je beter je fiets in plaats van je skies mee kunnen nemen! Ik rekende op een sportieve skivakantie, maar de enige training die ik heb gehad was het trainen in het drinken van (zo veel mogelijk) Slivovic. De volgende reportage heb ik geschreven over deze vakantie:

Lege skipistes, hele volle cafeetjes. Dat is het eerste dat je opvalt als je Vrchlabì binnenrijdt, normaal een populair skioord in het Tsjechische Reuzengebergte. Geskied wordt er bijna niet, maar de après-ski lijdt daar niet onder.

Het is toch een schok om een groen Tsjechië binnen te rijden in de week van Kerst, maar zodra je aangekomen bent bij je pension zie je al dat er geen reden is om te treuren: de gezelligheid kan niet lijden onder het gebrek aan sneeuw.

Een man in een restaurant in Vrchlablì verteld dat hij het helemaal niet gewend is om geen sneeuw te hebben in december. “Ik heb zolang ik hier woon, en dat is ongeveer vijftien jaar, nog nooit meegemaakt dat er geen sneeuw lag! Het is heel erg vreemd voor mij om geen witte kerst te hebben. Ik heb medelijden met de wintersporters die voor niets helemaal hierheen gekomen zijn!”.

De wintersporters zelf lijken er na een paar biertjes geen last van te hebben dat er amper sneeuw ligt. Vriezen doet het wel. De weg naar één van de duurdere cafeetjes in Vrchlabì, de cocktail bar, is erg glad. Veel Tsjechen en toeristen glibberen hun weg naar het cafeetje, waar het lekker warm is. Aan de rokerige bar staan wat Duitse studenten te praten. Ze zijn allemaal gekomen om te snowboarden. “We gaan wel naar de pistes, maar er ligt zo weinig sneeuw, dat het eigenlijk gevaarlijk is. Ach, het uitgaan hier is ook leuk! Zonder sporten overdag hou je veel energie over om ’s avonds lekker los te gaan!”.
En los gaan kennen ze wel in Tsjechië. De dansvloer barst van de typische Oostblokgezichten èn de westerse toeristen, die je er zo uitpikt. Ook de vier pooltafels zijn constant bezet.
Aan de bar zit Mila, een Tsjechisch meisje van 23. Ze werkt op de skipiste in een restaurant. “Er is niets te doen, echt niets! Het is allemaal waardeloos!”. Over het soort toeristen dat ze het liefste heeft is ze ook erg duidelijk. “Geen Russen of Duitsers! Die kijken alleen maar chagrijnig. Nederlanders zijn aardig, die lachen erg veel en ze geven goede fooien!”, lacht Mila. Een minuut later besluit ze dat het tijd is om te gaan dansen en omdat het warm is besluit ze daar maar even haar truitje bij uit te trekken. Toch een andere kant van Tsjechië die je zo te zien krijgt.

De skipiste in Spindlerův Mlýn is nog open. Kinderen zijn luid schreeuwend aan het sleeën, zij vinden het allemaal wel leuk, nu ze geen last hebben van skiërs of snowboarders, ze hebben het rijk bijna voor zich alleen. Bijna, want onderaan de piste klunen beginnende skiërs dapper omhoog om een paar meter naar beneden te skiën.
Waar er normaal een rij van zeker een kwartier voor de skilift staat, is er nu geen mens te bekennen. De kaartjes zijn ook niet zo gewild als normaal. Het is een nieuwe beleving om in een lift naar boven te gaan wanneer je geen skiërs of snowboarders onder je door ziet glijden. Alles is stil en wit.
Bovenaan de piste Svavi Petr staat een eettentje. Waar mensen normaal moeten vechten voor een zitplaats, staat de barman nu verveeld naar een Tsjechische kinderfilm op televisie te kijken. Op het beeldscherm van de computer is een Kalashnikov zichtbaar die met veel belangstelling wordt bekeken door een student die in het eettentje werkt. De man is blij om te zien dat hij klanten heeft. Hij weet niet wat hem overkomt. Een eettentje op een populaire piste als Sv. Petr is een goede investering en dit is zijn seizoen. Bijna zijn hele jaaropbrengst verdient hij in de wintermaanden en een kerst met gemiddelde temperaturen van rond de vijf graden Celsius, kan hij dan ook niet gebruiken.

Op 27 december begint het dan toch te sneeuwen. ‘Toch knap, een aantal weken geleden voorspelden ze op het nieuws al dat het rond vandaag zou gaan sneeuwen. Toen zei ik nog dat het me erg zou verbazen als dat uit zou komen, en nu sneeuwt het!”, vertelt Jan, de pensionhouder.
’s Avonds ploeteren toeristen zich toch iets vrolijker door de sneeuw naar de cocktailbar. Buiten is het erg koud, binnen is het erg warm. Iedereen is in een goede bui. Ook de Tsjechen zijn blij dat er weer sneeuw ligt. “Zo is het toch iets normaler!”, zegt Mila, die ook vanavond in de cocktailbar te vinden is.
De volgende dag is de piste in Vrchlabì ineens een stuk drukker. Hoewel er maar vijftien centimeter sneeuw is gevallen, heeft iedereen zijn ski’s weer aangetrokken. Voor de stoeltjesliften staat een lange rij. De helft van de piste is open, en zelfs dat deel is amper de moeite waard. Skiërs en snowboarders ontwijken handig de graspollen, sommige ongelukkigen zijn daar iets te laat mee en belanden met hun hoofd in de sneeuw (of, als ze echt geen geluk hebben, in een andere graspol). Ach, er kon in ieder geval geskied worden deze laatste dag. En zo erg is het ook niet, een après-ski vakantie!

En zo is het maar net.
Het lijkt trouwens alsof met de opwarming van de aarde, ook onze hersenen aardig verhit raken. Terwijl de één homo's inspuit met het HIV-virus, gaat de ander sms'en wie het meest de donornier verdient van de drie deelenemers aan het BNN-programma 'de Donorshow'. Tegen iemand anders aanbotsen in de botsauto's blijkt tegenwoordig ook erg gevaarlijk te zijn. Het zou zo maar kunnen dat je vinger er afgebeten wordt en als je dacht dat dat iets doet met je zelfbeeld, dan moet je vooral geen dunne vaas op tafel zetten, want wij vrouwen krijgen daar schijnbaar massaal een onzeker gevoel bij. Stel je voor, een vaas die dunner is dan jijzelf!
Ach, ik denk dat we het voorbeeld van de Russen maar moeten volgen door massaal aan de alcohol te gaan om aan de ellende te ontsnappen. En ja, wodka helpt vast ook goed tegen de warmte...